jeśli okaże się to konieczne. Spojrzała na Richarda, który patrzył na nią już od dłuższego czasu. On też miał łzy w oczach. W tej chwili kochała go bardziej niż kiedykolwiek. – Jest taka piękna – westchnęła Kate. – Taka cudowna. – To ty jesteś cudowna. Razem tworzycie najwspanialszą parę. Poczuła dławienie w gardle. Przez moment w ogóle nie mogła nic powiedzieć, a potem zdołała wydusić tylko krótkie: – Dziękuję. ROZDZIAŁ DWUDZIESTY Pierwsze tygodnie macierzyństwa były dla Kate trudne i męczące. Zajmowanie się Emmą pochłaniało jej cały dzień, a czasami i część nocy. Dziecko trzeba było karmić co parę godzin, często też płakało z niewiadomych powodów. Kate nosiła wtedy małą na rękach, kołysała i śpiewała piosenki. Mimo to Emma płakała. Przestraszona i niepewna, płakała razem z dzieckiem. Czyżby nie nadawała się na matkę? Czy czegoś jej brakowało? Czegoś, co mają prawdziwe matki? Być może dlatego sami nie mogli mieć dziecka. Mądra natura starała się jej pewnie coś przekazać... A potem nagle Emma przestała płakać i zaczęła się uśmiechać. I nie były to jakieś przypadkowe grymasy, bo dziewczynka pokazywała swoje bezzębne dziąsła tylko wtedy, gdy Kate pochylała się nad nią albo coś do niej mówiła. Ten uśmiech był przeznaczony tylko dla niej. Od tej chwili wszystko się zmieniło, bowiem Kate stała się prawdziwą matką. Nieraz myślała, patrząc na swoją pociechę, że warto było przeczekać nieprzespane noce i długie chwile płaczu. Nie przejmowała się nawet tym, że ma wciąż podkrążone oczy. Pozbyła się wszelkich wątpliwości. Spojrzała jeszcze raz na śpiącą córkę, czując się szczęśliwsza niż kiedykolwiek. Pogłaskała ją po jedwabistych włoskach , uważając na ciemiączko. Pomyślała, że nigdy nie będzie mogła oderwać się od małej. Zawsze będzie chciała patrzeć na nią i jej dotykać. Wszystko inne w życiu przestało się dla niej liczyć. Nagle z dołu dobiegł odgłos otwieranych drzwi. Richard wrócił z pracy. Kate zdziwiła się, że już tak późno, ale wystarczyło zerknąć na zegarek, by przekonać się, że tak jest w istocie. Wstała z bujanego fotela, prezentu od Richarda, i delikatnie ułożyła malutką w łóżeczku, żeby jej nie zbudzić. Następnie zeszła na dół, by przywitać się z mężem. Znalazła go w kuchni. Właśnie przeglądał poranną korespondencję. – Cześć, kochanie – powiedziała. – A, cześć. – Odłożył list i pochylił się, żeby ją pocałować. – Jak minął ci dzień? – Wspaniale. A tobie? – W porządku, chociaż miałem dużo pracy. Kate nalała dwa kieliszki wina. Ten dla Richarda postawiła obok korespondencji. – Jesteś głodny? – Jeszcze jak! Nie miałem czasu na lunch. – Ojej! – Stropiła się i posłała mu przepraszający uśmiech. – Mam nadzieję, że zjesz odgrzewaną pizzę? – A mam jakiś wybór? – Jasne. – Podeszła do lodówki i z miną odkrywcy zaczęła badać jej