Laura zamknęła za nimi drzwi, wsunęła blachę do piekarnika i zabrała się za układanie ciasteczek z ostatniej porcji czekoladowego ciasta. Nie znała dziecka, które by nie lubiło takich smakołyków. Miała nadzieję, że i z Kelly tak będzie. Chciała, żeby dziecko czuło się mile widziane w tym ciemnym domu. Nagle wyczuła, że nie jest sama. Uniosła głowę. Zobaczyła go, wciśniętego w kąt przy otwartych drzwiach spiżarni, zobaczyła ciemny cień. Odrobina światła padała jedynie na jego znoszone dżinsy. Jak, na Boga, udało mu się tu niezauważenie wejść? -Chciałabym myśleć, że zwabiły tu pana ciasteczka, według przepisu mojej babci, ale dobrze wiem, że tak nie jest. -Nie dość, że piękna, to jeszcze mądra! - Richard sam siebie zaskoczył szczerością. Laura nastroszyła piórka. Czy każdy musi wspominać o jej urodzie w ciągu pierwszych dziesięciu sekund rozmowy? -Ma pan ochotę na ciastko? -Nie, dziękuję. -Chce mi pan powiedzieć, że jest pan jedyną osobą na ziemi, która nie lubi czekoladowych ciasteczek? - Starała się być miła. -Nie -Aha, nie wyjdzie pan z cienia, żeby je dostać. - Sama sobie odpowiedziała. Cisza. - Czego jeszcze się pan pozbawia, pozostając w ciemności, panie Blackthorne? Wypowiadając ostatnie słowo, rzuciła ciasteczko w jego kierunku. Złapał je. Zalśnił sygnet, po czym jego ręka cofnęła się w ciemność. -A czego pozbawi pan Kelly? - dodała drugie pytanie. -Koszmarów, panno Cambridge. -Proszę nazywać mnie Laurą. Myślę, że po prostu się pan oszukuje. Zaśmiał się z ironią. - Nic pani o mnie nie wie, królowo piękności. Trzasnęła łopatką w stół. - Zgadza się, nic o panu nie wiem. Podobnie jak pan o mnie... potworze. Odwróciła się w stronę piekarnika, wyjęła z niego blachę, włożyła kolejną, po czym ustawiła timer. Zacisnęła mocno powieki. Królowa piękności. Dużo jej dał ten tytuł! Nie zdołała nawet utrzymać przy sobie narzeczonego. Zacisnęła pięści. Richard wyprostował się. Ciekaw był, co ją tak nagle wyprowadziło z równowagi. - Lauro. Jej imię zabrzmiało dość przyjemnie. Otuliło ją miękko, odepchnęło wspomnienia i ofiarowało współczucie, którego nie chciała. Mężczyźni zwracali uwagę na jej twarz. To naturalne. A Richard to bez wątpienia mężczyzna. Czego się więc spodziewała? - Przepraszam - powiedziała. - To było okrutne. Richard niejedno już przeszedł, więc uszczypliwa uwaga